12/30/2012

Publicar

Tertulias dialóxicas 29 de novembro 2012

            Hoxe comezamos un novo proxecto no que todos e todas (alumnos, exalumnos, pais, nais, amigos, veciños, profesores, …) podemos participar. O proxecto trata de coller unha obra literaria en galego ou en castelán e lela, despois cada un de nós di o que lle parece da obra ou salienta un aspecto da obra que lle chamara a atención e o comenta.

Nesta primeira tertulia escollimos Un ollo de vidro de Castelao. A verdade foi que resultou moi interesante e penso que todos aprendimos cos comentarios duns e dos outros, moitas cabezas pensantes falando dun mesmo texto fai que vexas distintas lecturas, distintas sensacións, distintas apreciacións…e que saias da tertulia cunha sensación moi agradable de ter aprendido moito, de ter escoitado verbas interesantes, sentimentos e paixóns que nin descubriras, este abrirnos os ollos uns aos outros resultou, cando menos para min, fascinante. Tratarei de plasmar algunhas das cousas que se dixeron, aínda que foron tantas que vai ser case imposible dicilas todas e pido desculpas polo que se me poida esquecer ou polos matices que se me escapen.

            Nun primeiro momento comentamos que nos resultou unha obra complicada de ler e que, cada vez que te achegabas máis a ela, atopábaslle diferentes lecturas e matices. A complicación estaba por un lado no galego empregado, un galego da época de Castelao, non normativo, e que nos fai facer un esforzo máis grande para comprendelo, por exemplo tiñamos que facer o esforzo de buscar palabras no diccionario como “campa” que é “lápida”… Por outra banda está tamén o feito de que neste pequeño conto está condensada a filosofía e as ideas deste noso Castelao, tan profundo, tan irónico, con tanta sorna…e con ese humorismo tan galego que o caracteriza. De feito unha tertuliana que é mestra comentaba que ela tentou contarlles aos seus alumnos e alumnas o conto da tertulia e viu que lles resultaba algo difícil, mais despois resumiuno e fíxollo con debuxos e así entendérono moito mellor. Por outra banda o feito de que conte tantas historias fai que non haxa un fío común, de que non sexa unha novela convencional cun plantexamento, desenvolvemento e final, polo que é moito máis fácil perderse e ter a sensación de non comprender ben o que pasa.

 Tamén destacamos este humor negro de bromear coa morte, comentando por exemplo, que non poden saír da tumba ata que non teñan toda a carne comida, xa que os mortos ulen ben, como os humanos; como lle fan cóxegas os vermes cando o están a xantar; como se desculpa co seu amigo a o final por non bicalo…

Os esqueletes son coma na vida, entes independientes, parecidos (todos queren bailar) pero diferentes, cada un ten a súa vida e a súa historia. Ao mesmo Castelao vémolo reflectido cunha condensación extraordinaria cando nos resume a vida do protagonista en primeira persoa, dese esqueleto que nos conta as súas memorias: “Eu nascín,medrei e fíxenme un home”.

            Por unha banda temos a un narrador que asemella a Castelao e que nos conta a súa relación cun enterrador da cidade, enterrador que se aproveita e vende as pretenzas dos mortos, por iso o narrador prefire ao enterrador do pobo, xa que este non rouba aos mortos. Pensamos que esto reflicte a  relación persoal dos pobos, nos que todos temos nome, e somos quen somos, para o bon e para o malo, por eso non lles rouba, porque, mortos ou vivos, ten unha relación afectiva con eles e seguen sendo eles. Aparece a morte tratada con moito humor, ás veces un tanto macabro, como que atope ao seu pai, coma que este vaia a peregrinar e lle pida que lle vixíe a perna porque o veciño lla quere roubar, xa que é un esquelete coxo…Tamén prefire o narrador o cimiterio da cidade porque nos pobos falan de cousas de vivos (a colleita…) e na cidade non. Non existen estes mortos malvados que veñen vingarse de nós ou matarnos, como acontece nas películas americanas, non, a morte é o que é, convertémonos inevitablemente nun esquelete, e xa está, é algo natural, tanto como a vida. De feito o narrador pensa que se a terra no nos necesitase como abono non morreriamos. Fala  máis adiante dun mito da morte galega, da Santa Compaña, e non o conta, xa que o sabemos, sabemos que, se un de vivo ve a santa compaña, morrerá inevitablemente. O esquelete está certo de que pode desmentir este feito, pero non quere, xa que é un entretenemento do pobo nas noites do inverno, inventar e contar contos da santa Compaña e non lles quere quitar este pracer.

            Outro dos temas que trata é o da frustración. Unha tertuliana destacou o parágrafo do zapateiro-músico que morre de saudade porque desexaba máis que nada no mundo cantar no orfeón, pero Deus déralle voz e non oído, polo que o expulsan e morre de saudade. Esta tertuliana di que ela reflexionara sobre a necesidad de non frustrar a ningunha persoa nos seus soños, aínda que os vexamos lonxanos ou pensemos que non os vai a acadar, porque xa irán pouco a pouco descubrindo cada un de nós as nosas limitacións, pero, sobre todo os que somos docentes, temos que ser moi cautos para non eliminar as ilusións dos nosos alumnos e alumnas, e ,ás veces, podemos facelo, mesmo inconscientemente.

Moitos personaxes morren de morriña, de saudade. Que, como ben dicía un dos tertulianos, aparece definida como un “dor da alma”. A rapaza que foi burlada polo señor, que a cambio de arranxarlle unha moa lle fixo un fillo e a abandonou a súa sorte, polo que morreu, a moza que suspira cun pequerrechiño por un señor de bigotes militar…Historias tan repetidas na Galiza da época que se convertiron en esquemas, pero vivos e con sentimento.

 Tamen trata o tema da emigración. O pai do esquelete fora á emigración e voltara pobre, non conseguira (como tantos outros) o seu soño, e veu doente e morreu axiña, aínda que o seu fillo sempre o adorou e mitificou. Comentaba un tertuliano que esta relación de admiración cara ós progenitores da lugar a moitos complexos, de Edipo, de Electra, e que parece que Castelao mesmo parece xogar con esto, cando o fillo atopa o esquelete que o recoñece cando conta a súa historia, xa que o ve feo e parvo, e é seu pai, e se abrazan con paixón, e o pai lle pide que coide a súa calivera cando vaia de peregrinaxe…segue habendo unión entre pai e fillo, pero sen prexuizos, sen botar cousas en cara, sen aldraxes…pero xa sen admiración, xa que son iguais, dous esqueletes.

Citas e alusións a situacións do século XIX e XX  como o suicida, a república, a “Danza macabra” de Saint Säens, que grazas a tecnoloxía escoitamos alí mesmo, as mortes de mulleres en Oseira, Nebra ou Sofán…alusións so nomeadas e que che crean unha curiosidade por saber do que fala…que é un dos grandes acertos de Castelao, vai dando pinceladas de moitas cousas, e di moito, con poucas palabras, polo que , como di outro tertuliano, cada vez que o les ves cousas novas.

Non debemos esquecer que Castelao non so é literato senón tamén  debuxante, por iso se nos fixamos no debuxo de cando os esqueletes danzan, é un debuxo moi esquemático, e só sabemos que están nun cimeterio pola cruz que vemos no fondo. Esta aparente simplicidade que oferta nos seus debuxo aparece tamén na escritura, que, detrás dunha aparente de simplicidade aparece moita complexidade. Coa aparenza dun breve conto, Castelao logra reflectir todo o mundo da Galiza da súa época, que, por desgraza, nalgúns asuntos non cambiou tanto como debera.

Castelao que como nos di fíxose médico por amor ao seu pai (lembremos que o enterrador da cidade lle pregunta que como médico debe saber onde pode vender un ollo de vidro) e non exercía por amor á Humanidade, fai nesta obra tamén unha crítica moi dura dos médicos. Así vemos como ao noso esquelete non lle curan o ollo despois de quitarlle unha morea de cartos e acaban poñéndolle, tras volver a pagarlles de novo, despois do incidente co galo, un ollo de vidro. Noutra pasaxe do libro pregúntalle a un morto se hai folga de médicos, e o outro dille que non, que el pegouse un tiro, pero médicos para facerlle a autopsia había…pero de certo no conto os médicos non curan a ninguén.

Outra poñente escolleu como parágrafo preferido o tema dos vampiros e destaca a diferencia deste vampiro de Castelao con outros doutras sagas que ela lera. Gustoulle o libro porque non sabía o que ía a pasar e ela seguiu con moito interese a historia dese vampiro que se erguía para chuparlle o sangue a moza, ata que a matou…Aparece aquí outra crítica social, ese vampiro fóra un cacique, e non pode evitar seguir chupando o sangue como facía en vida, por eso o esquelete quere unha solución para acabar con eles, queimalos, cravarlles unha estaca no corazón…Castelao sabe que o problema de Galicia radica nestes caciques que so buscan o seu beneficio e non o do pobo e que viven ben a costa de que o pobo viva mal…Este mal galego que dubidamos teña desaparecido de todo, polo que Castelao segue a estar de actualidade e non so trata da Galiza de comezos do XX senón que podería estar a falar da Galicia de hoxe.

Un poñente di que a complexidade do libro é que fai grandes metáforas de moitos temas. É complexa a trama, o narrador (que parece Castelao) fai amizade cun enterrador que lle vende un ollo de vidro e as memorias que despois nos transmite e que  son, supostamente,  alleas a el, xa que é a historia do esquelete que enterraran con ese ollo de vidro, sen embargo vai sendo tamén o ideario de Castelao, aínda que el insiste, como personaxe narrador e amigo do enterrador, que nada teñen que ver con el as palabras do esquelete. Pero non remata aquí a complexidade formal. Nas memorias do esquelete, o esquelete conta moi brevemente a súa vida, centrándose no ollo, e comeza a coñecer esqueletes diversos, cos que vai relacionándose e falando, do mesmo xeito que faría na vida, polo que coñecemos diversas historias, todas elas esquemáticas, máis todas importantes. Así ata que acaba a historia. Pero non acaba aquí, xa que despois este narrador personaxe (o “amigo” do enterrador) enterra o ollo con papel e lápiz na tumba dun amigo morto para que escriba o que lle pareza e despois promete ilo buscar. Dando así de xeito claro maior veracidade á historia do esquelete, que el da como certa…de feito quere ter outra. É asombrosa a profundidade que dá da vida e da morte baixo unha aparente broma macabra, un contiño de mortos que nos leva a moitos lugares comunes da literatura e da historia do noso país, pinceladas, si, pero grandes pensamentos e importantes alusións que vas descubrindo en sucesivas lecturas.

Unha poñente nos comentaba que a ela chamáralle a atención o feito de que foran quen foran en vida todos van ser esqueletes, de aí o poder igualitario da morte, pero, aínda que todos os esqueletes parecían iguais, co ollo de vidro podía diferencialos moi ben, vía a tristura da muller morta, a mala fe do inglés que daba patadas á cabeza do pequeno e lle quería roubar o seu ollo de vidro (amizade interesada), o que se suicida polos seus ideais…todos iguais pero diferentes na morte, xa que cada quen segue a ser cada quen. Outro feito importante é que a morte nos deixa claro cales son as verdadeiras cousas da vida, que non son os cartos, o valor do filántropo na morte non existe, xa que non ten cartos e non pode facer as súas boas obras, o poeta queda mellor parado, pero é algo tolo e busca una calivera para facer Hamlet…Unha vez mortos só queda de nós o esquelete e o que somos na vida, o que fomos, as nosas vivencias, non os cartos e as posesións,…pero todo se iguala e vives bailando no cimiterio, agás o cacique, que segue facendo como na vida, aproveitarse das xentes.

Outro tertuliano comentou que tiña mesmo relación co realismo máxico e mesmo co surrealismo. Damos por feito realidades como esqueletos no cimeterio e un deles, o pai do protagonista, vai ir en procesión e vaise converter nun lagarto para ir a San Andrés de Teixido, porque é ben sabido pola tradición que “o que non vai de morto, vai de vivo” . Despois o inglés e o noso esquelete van paseando e escuecen que están mortos e entón se cruzan cun vivo (un mozo que ía tocando un pasodoble flamenco cun acordeón e que cando os ve toca un escorrentaporcos)  que fuxe espantado, pero esto cóntase sen emoción, sen tragedia, como se fose o máis normal do mundo iren camiñando e atoparse a dous mortos esqueletes falando. E por outra banda, non é unha personaxe cómica o vivo? Non temos a sensación de que é case irrisoria a situación? Cómica realmente? Imaxinemos a un home cargado con estes instrumentos e tocando un pasodoble e que se cruza con dous esqueletes que van paseando e falando tranquilamente…Dende logo antes rimos que temos medo.

Por outra bando alguen destacou tamén que o ollo que en vida non lle valía para nada, xa de morto lle facía ver todo e percibir o mundo de xeito diferenta aos outros esqueletes que non vían. Aquí fala de percepcións, vemos o mundo que é? queremos ver o que queremos ver ou vemos a realidade? Este esquelete se volve diferente porque ve diferente. É interesante ver diferente? Se non fose así o mundo non avanzaría e seriamos todos iguais, non habería artistas, nin científicos…Pero é doado ver o mundo diferente aos outros? Ás veces está contento o noso esquelete coa diferenza, mais outras parece que o fai máis infeliz que feliz, todos bailan contentos, sen preocupacións e el non.

Falouse algo tamén da alusión a María Guerrero cando bicou un anaco de terra galega, e Castelao xoga cos diferentes significado da palabra “terra”, terra física, como pó, e terra como patria. Bicar a terra en si, o pó, considera o esquelete que é tontería, mellor un carballo ou algo vivo e que viva da terra, xa que nun bote calquera terra é igual. Esta alusión dita de pasada ten moito detrás.

Falamos pouco de dous temas que aparecen no libro, pero algo dixemos, da defensa de Castelao, concretamente do esquelete do ollo de vidro, do galego, ben medio en broma, dicindo que non entende como aqueles mortos non falan galego, cando un morto no vai poder decir sen gorxa o “j”, e tamén cando o único que lle fala galego é un inglés (critica ao pouco respeto e agarimo que os galegos parecen sentir pola súa lingua) e do humorismo. O esquelete trata de atopar unha resposta nos máis estudiados do cimeterio, daqueles que tiñan libros na cachola, que leran sobre o humorismo e trata de demostrarnos que o humor vai depender moito do interlocutor. Tódolos casos que lle plantexan poden ser humorísticos, aínda que haxa tipos, dependendo que quen sexas e da túa situación na vida, vante facer gracia unhas cousa ou outras, mais con todo se pode facer humor, ou, cando menos, é o que nos pareceu. Tamén fai a distinción entre o humorismo e a socarronería.

Outras dúas liñas que comentamos varias persoas da tertulia foi o fragmento no que define o capitalismo e o de quen nunca chove a gusto de todos, e de novo, moi sinxelo na forma, pero, canto di! “Os obreiros no mundo queren as patacas baratas, os labregos queren a suba das patacas e hai homes que non viven das patacas”

Tamén a trascendencia da vida queda en entredito so comezar o libro con ese parágrafo tan cheo de humor e tan cargado de significado que escolleu otro dos tertulianos: “Certo día fitoume unha vaca. ¿Qué coidará de min?, pensei eu, e naquel intre a vaca baixou a testa e segui comendo na herba. Agora xa sei que a vaca somentes dixo: -Bo, total un home con anteollos”. Por unha banda esta alusión aos anteollos é un claro indicio, unha chamada ao lector, de que é el mesmo esta primeira persoa, xa que os anteollos forman parte importante da súa propia caricatura. Por outra banda fala da pouca importancia que lle damos á vida dos outros, dos diferentes a nós (nós consideramos ás vacas menos ca nós e seguramente como di Castelao elas pensan o mesmo de nós) e mesmo de nós mesmos, créndonos o embigo do mundo ou crendo que so nós somos importantes. Por eso este comezo foi escollido por un tertuliano, por quitarlle toda importancia e trascendencia á vida dos homes, de calquera home ou muller. A vida non é importante, mais a morte tampouco, non hai esta trascendencia relixiosa, a morte, o que somos e seremos, é unha calivera, máis esta morte, para Castelao, é unha liberación, e volta a decir con humor, que estar morto está ben, xa que polo menos non terá que ser xulgado por unha vaca.

Concluimos co pensamento doutra tertuliana que leu a Castelao con quince anos e que quedou prendada do seu humor, da súa forma de dicir as cousas, dos pensamentos que transmitía…e de cómo hoxe, xa pasado o tempo, volve a sentir case o mesmo. Conclúe que ler a Castelao, coñecer a súa obra, é unha grande satisfacción como galega e como persoa, xa que é un grande escritor, e ás veces non coñecemos a grandeza dos de preto e imos buscar escritores máis alleos, tendo en Castelao a un grande que endexamais pasará de moda.

Grazas a todos por participar. Esperamos que teñades estado a gusto e que participedes nas seguintes tertulias e animedes a outras persoas do voso entorno a vir. Estades todos e todas convidados para xuntos facer outra interesante tertulia.

 

Ficha del libro:

- Nombre del libro: Los juegos del hambre

- Autor: Suzanne Collins

-Calificación del libro del 1 al 10: 9

- Lo que me ha gustado del libro es: Que tiene muchas aventuras (Jacob Ferreiro Rey)

- Lo que no me ha gustado del libro es: El final. (Jacob Ferreiro Rey)

- ¿Se lo recomendaría a mis amigos/-as? Sí (Jacob Ferreiro Rey)

……………………………………… 

Ficha del libro:

- Nombre del libro: Otra vida para Cristina

- Autor: Marta Rivera de la Cruz

-Calificación del libro del 1 al 10: 8, 7, 9, 8, 9, 5, 8, 9, 8, 10, 9, 7, 9, 10, 10,9, 10, 7, 9, 9, 9, 8, 8,

- Lo que me ha gustado del libro es:

Que es realista y me gusta el tema (Jacob Ferreiro Rey) Historia muy real (Marta Díaz López)

Como va conociendo a su amiga Sara. (Laura Arias) (Rocío González Pin)  que le ayuda a volver a sonreír (Laura Otero) Como se vana haciendo amigas (Lucía Álvarez López)

Cuando al final a  la niña le gusta estar con la tía (Begoña Calvín López) Que se queda con Virginia (María Arias) su tía (David Díaz Otero) (Marcos Fernández Vilela) (María Torneiro Folgueiras) Que se hace amiga de su tía (Lucía Álvarez López)  Cuando Cristina conoce a su tía Virginia (Laura Trashorras Pérez)

Cómo cambia la vida de Cristina, lo triste de su situación inicial (Laura Arias)  Cuando Cristina se marcha para Ribadeo a empezar otra vida (Laura Díaz Álvarez) Es interesante porque tienen que acostumbrarse a otra forma de vida (José Luis Díaz López) Como, a pesar de unas circunstancias difíciles, Cristina lo va superando poco a poco hasta volver a tener una vida normal (Sergio López Iglesias)

Cuando se enamora (Noelia Vilar Reguera)

Cuando deciden ir de vacaciones la tía de Cristina, su amiga y Cristina (Miriam López Veiga)

Que al final le gusta el pueblo (César Díaz Abraira)

Que descubriese la verdad de su madre (María Arias) La investigación que lleva a cabo sobre Virginia, su madre y Fede (Óscar Fulias Guzmán)

Me ha gustado que trate de una niña que se convierte en chica y todo lo que tienen que pasar (Laura)

Me gusta como cuenta la historia (Lucía Álvarez López)

Es una historia muy entretenida y bonita (Lucía Gómez Seijas)

Todo (Vanesa Álvarez Pérez) (Alba Díaz Fernández) (José Luis Díaz López) (Julián Pérez Lence) (David Díaz Otero) (María Torneiro Folgueiras)

Me ha encantado(María Torneiro Folgueiras) Me gustó mucho (Lucía Álvarez López)

 

- Lo que no me ha gustado del libro es:

Que es triste (Jacob Ferreiro Rey) (Lucía Gómez Seijas) sobre todo al principio (María Torneiro Folgueiras)

Que le murieron sus padres (Begoña Calvín López) (César Díaz Abraira) (Alba Díaz Fernández) (Rocío González Pin) (Laura Otero) (Marcos Fernández Vilela) (Lucía Álvarez López)   

Me gustaría saber si entre Cristina y Sergio va a haber algo (Laura Arias) Que Cristina no se quedara con Sergio (María Arias)

Cuando el niño se burlaba de Cristina el primer día de clase (Miriam López Veiga)

Que no le gustaba la gente nueva porque los consideraba brutos (Sergio López Iglesias)

Que se pasase todos los días pensando en Sergio (Óscar Fulias Guzmán)

Que Cristina no encontró novio (Laura)

Cuando su tía, y el abogado de su padre no se reconciliaron(Laura Trashorras Pérez)

El final tenía que ser más largo (Julián Pérez Lence) Cambiaría el final (Marta Díaz López) (Noelia Vilar Reguera)

Nada (Vanesa Álvarez Pérez) (Laura Díaz Álvarez) (José Luis Díaz López) (David Díaz Otero)

 

- ¿Se lo recomendaría a mis amigos/-as?

Sí (Jacob Ferreiro Rey) (César Díaz Abraira) (Lucía Gómez Seijas) (Vanesa Álvarez Pérez) (Laura Díaz Álvarez) (José Luis Díaz López) (Sergio López Iglesias) (Rocío González Pin)  (Laura Otero) (Julián Pérez Lence) (David Díaz Otero) (Marcos Fernández Vilela) (María Torneiro Folgueiras)  (Óscar Fulias Guzmán) (Marta Díaz López) (Noelia Vilar Reguera) (Laura Trashorras Pérez)

Sí, es muy bonito (Alba Díaz Fernández)

Sí, es muy interesante (Lucía Álvarez López)

Si, de hecho ya lo recomendé (Laura)

……………………………………… 

 

Ficha del libro:

- Nombre del libro: Malekín o el secreto del armario

- Autor: Alejandra Ramírez y Agustín Celis.

-Calificación del libro del 1 al 10: 6, 9,8, 10,8, 8, 7, 7, 7, 8,

- Lo que me ha gustado del libro es:

Es interesante (Carlos Carreira Fernández)

Que habla de hadas y su mundo (Berta Domínguez González) (Mónica López Regueras) (Uxía Lence)

El principio (Lucía Domínguez González) El misterio del principio (Andrea Pin Díaz)

Cuando Cristina soñaba con llegar a la mansión del abuelo (Pablo Díaz Otero)

Cuando rescatan a Malekín (Mónica López Regueras) (Andrea Pin Díaz)

El misterio de la desaparición de Malekín (Uxía Lence)

Cuando apareció Malekín en el armario (Ramón Álvarez Deiros)

La imaginación de Cristina (Lucía Mirón Mosteirín)

La aventura y los secretos de la historia en los que se envuelven las chicas (Javier Muñiz Arias)

Muy intrigante (Moisés Dopico González)

Casi todo (Ramón Álvarez Deiros)

- Lo que no me ha gustado del libro es:

Es algo pesado y siempre dice lo mismo (Carlos Carreira Fernández)

Algo enrollado (Berta Domínguez González)

El final porque no lo entendí (Lucía Domínguez González)

Que ellas conociesen la biblioteca y no se lo dijeran al abuelo (Pablo Díaz Otero)

Me ha gustado todo (Mónica López Regueras) (Andrea Pin Díaz)

Que tiene partes algo infantiles (Uxía Lence) (Lucía Mirón Mosteirín)

Que es de fantasía (Moisés Dopico González)

Nada (Ramón Álvarez Deiros) (Javier Muñiz Arias)

- ¿Se lo recomendaría a mis amigos/-as? Sí (Carlos Carreira Fernández) (Lucía Domínguez González) (Berta Domínguez González) (Pablo Díaz Otero) (Mónica López Regueras) (Lucía Mirón Mosteirín) (Andrea Pin Díaz) (Ramón Álvarez Deiros) (Javier Muñiz Arias) (Moisés Dopico González)

……………………………………… 

Ficha del libro:

- Nombre del libro: Tren de ida y vuelta

- Autor: Mariano José de Vara

-Calificación del libro del 1 al 10: 7, 8, 8

- Lo que me ha gustado del libro es:

La forma con la que se enfrentaban a las cosas, a conocer mundo… (Laura Alonso)

Que leyéndolo nos informamos del autor literario, de Miguel Hernández (Laura Alonso)

La parte de su infancia y de sus primeros pasos (Pablo Otero)

Que es fuerte y sabe luchar y eso ayuda al lector (Iria Dorado)

- Lo que no me ha gustado del libro es:

La historia, en general, es triste (Laura Alonso)

Un poco aburrido (Laura Alonso)

Cuando estalla la guerra (Pablo Otero)

Se enrolla mucho en partes que para mí no son interesantes (Iria Dorado)

- ¿Se lo recomendaría a mis amigos/-as?

Sí, si le interesan las biografías (Iria Dorado)

……………………………………… 

Ficha del libro:

- Nombre del libro: Un ollo de vidro

- Autor: Castelao

-Calificación del libro del 1 al 10: 7, 10, 7,

- Lo que me ha gustado del libro es:

Los momentos de humor (Javier Muñiz Arias)

La historia del vampiro (Andrea Pin Díaz)

Que cuenta todo de una forma muy alegre (Moisés Dopico González)

- Lo que no me ha gustado del libro es:

Que es difícil de leer (Javier Muñiz Arias)

Lo de San Andrés de Teixido (Andrea Pin Díaz)

Nada (Moisés Dopico González)

- ¿Se lo recomendaría a mis amigos/-as?

No (Javier Muñiz Arias)

Sí (Andrea Pin Díaz) (Moisés Dopico González)

……………………………………… 

 

12/27/2012

Un ollo de vidro conclusións tertulias.doc

El mensaje está listo para enviarse con los siguientes datos adjuntos:

Un ollo de vidro conclusións tertulias.doc


Nota: los programas de correo electrónico pueden impedir el envío y la
recepción de cierto tipo de archivos adjuntos para proteger su equipo frente
a posibles virus. Compruebe la configuración de seguridad de su correo
electrónico para determinar cómo se controlarán los documentos adjuntos.

Fichas libros 2012

El mensaje está listo para enviarse con los siguientes datos adjuntos:

Ficha del libro 2012 diciembre.doc


Nota: los programas de correo electrónico pueden impedir el envío y la
recepción de cierto tipo de archivos adjuntos para proteger su equipo frente
a posibles virus. Compruebe la configuración de seguridad de su correo
electrónico para determinar cómo se controlarán los documentos adjuntos.

7/02/2012

Últimas lecturas del CPI Castroverde

ÚLTIMOS ESCRITOS PARA EL BLOGG-junio-2012

Escena romántica creada por Rocío Polín (4ªESO)

(Se abre el telón y suena una música tétrica. El escenario está poco iluminado para dar la sensación de claustrofobia y en la mitad del mismo aparece un banco como los que hay en los gimnasios)

(Entra un hombre con una mujer en brazos. La mujer está inconsciente) (Suena una música triste. El hombre coloca a la mujer en el banco y le ata las manos entre sí y un pie al banco) (El hombre tienen cara de loco. Suena la música tétrica otra vez. Acaricia la cara de la mujer. Se para la música.)

HOMBRE: ¡Ves lo que ocurre por no quererme!, pero, tranquila, que esto es por tu bien,,,Aprenderás a quererme…Ya verás…

(El hombre se va y la mujer yace inconsciente. Suena la canción “Que nadie” de Manuel Carrasco y Malú) (Cuando Malú empieza a cantar la chica se va despertando, observando con pánico lo que ocurre. A partir de aquí los movimientos y sentimientos expresan esta idea de miedo, sorpresa, desesperación, impotencia) (Esto transcurre en 1:50 aproximadamente, se baja la música)

MUJER: Supongo que aquí acaba mi historia…(Hunde la cara en el brazo)…(Desfallece de nuevo)

(Entra un hombre) (Suena la música de Luis Tansi “Respira”en el momento concreto que se relaciona con la escena) (El hombre le aparta el pelo y la besa en la frente, le desata los pies y la mano y la coge en brazos. La canción se para y se cierra el telón. Se quita el banco.Mientras la luz del escenario es más luminosa, se abre el telón,)(Aparecen el hombre y la mujer dormidos) (Despiertan. Ella mira a su alrededor y sonríe)

MUJER: ¡Me has salvado! ¡Me has salvado! ¡Gracias!

HOMBRE 2º: Sí…Y para siempre…Nunca volverás a sufrir…Te lo prometo…

(Se abrazan. Suena la canción de antes u otra que se considere oportuno)

---------------------

Nombre: Vigo es Vivaldi

Autor: José Ramón Ayllón

Lo que me gustó: Que es romántico (Xeila Rodríguez)(Lorena) (Lucía González Campos) Me gusta que refleja lo bonito de un amor adolescente. (Lucía González Campos) Los encuentros entre Paula y Borja cuando eran novios (Laura Alonso)Que trate de amor. Lo que más me gustó fue  el primer beso que se dieron (Carmen Eiras) Los sentimientos. El amor entre dos personas. Que el chico pone todos sus sentimientos en el diario. (Irene Pombo) La relación de amor entre Paula y Borja (Iria Dorado)

Es entretenido y adaptado a nuestra edad (Sonia Calvín)

Me gusta que es realista (Lucía González Campos)

Los protagonistas y su forma de ver las cosas (Patricia Fulias)

Que esté inspirado en Galicia(Lucía González Campos)

Me gusta la historia en sí (Laura Alonso)

La soltura de las respuestas entre Borja y Paula y las preguntas pícaras (Silvia López)

Todo (Laura López)

Lo que no me gustó: Muy lento (Xeila Rodríguez) Poca acción (Lorena)

Que los dos protagonistas sufrieran tanto sintiendo lo mismo (Lucía González Campos) La actitud que tuvo Borja en algunos momentos (Laura Alonso)

Debería estar contada de otra forma, me pareció algo aburrida la forma de contarla. (Laura Alonso) La lentitud de la historia. Apenas hay trama, a parte de las conversaciones entre ellos (Silvia López)Me pareció muy aburrido (Iria Dorado)Escribe cosas poco interesantes (Sonia Calvín)

 

El final, lo de las cartas, querría saber lo que hacen con sus vidas los personajes(Carmen Eiras) El final, me parece muy triste (Iria Dorado) (Patricia Fulias) El final, que muera (Sonia Calvín) (Laura López)

Me encantó todo (Irene Pombo)

Calificación: 9,8, 8, 5, 6, 7, 7, 8.5,

 

Nombre: Diario de Paula

Autor: José Ramón Ayllón

Lo que me gustó: Que es romántico (Xeila Rodríguez).É bonito. Gustoume o final e cando eran noivos (Kelly Ron)

Sus aventuras (Pablo Otero)

Cuando Frances le deja su moto y ella se marcha con ella (Carlos Toimil)

La soltura de las respuestas entre Borja y Paula y las preguntas pícaras (Silvia López)

El final (Rubén Muñiz)

Que vino de Vigo a Barcelona (Pablo Díaz)

Lo que no me gustó: El final no es claro (Xeila Rodríguez)

Algo empalagoso. Non me gustou moito ao principio, cando conta moitas cousas da súa vida (Kelly Ron) Empalagoso (Pablo Otero)

Que lo quería y no se decidía a salir con él (Carlos Toimil)

La lentitud de la historia (Silvia López)

Aburrido y con argumento plano, tenía la sensación de que no pasaba nada. (Rubén Muñiz)

La mezcla de amistad y amor (Pablo Díaz)

Calificación: 5, 8, 8

 

 

Nombre: Brumas de octubre

Autor: Lola Gándara

Lo que me gustó: Es precioso. Lo que más me gustó fue el final, precioso e inesperado (Iria Dorado)

Lo que no me gustó: El principio es un poco aburrido (Iria Dorado)

Calificación: 9

 

Nombre: Donde los árboles cantan

Autor: Laura Gallego

Lo que me gustó:

El punto medio entre la realidad y la ficción (Silvia López)

La valentía de los personajes (Silvia López)

La parte histórica (Silvia López) Refleja muy bien la situación de las doncellas en la Edad Media, objetos y derechos de los maridos sobre ellas (Lucía González Campos)

Me encantó. Tiene partes para todos los gustos: misterio, acción, batallas…Engancha y la lees en muy poco tiempo (Lucía González Campos) Engancha, es entretenido (Breixo Gómez)

Los rescates de Viana (Pablo Otero)

Os seres do Gran Bosque (Carlos Toimil)

Me gustó como Viana sobrevive gracias a los consejos de Lobo, superando los tropiezos que se le pusieron en el camino (Noé)

Me encantó todo, sobre todo el final, es fantástico (Kelly Ron)

Cuando peleaban (J.Luis Espiña)

Engancha, nunca sabes o que va  a pasar. Es muy entretenido (Sonia Calvín) (Laura López)

Me gustó que la protagonista, la heroína, fuese una mujer (Sonia Calvín)

Todo. (Laura López)

El final (Patricia Fulias)

Lo que no me gustó:

Quizá se enrolle un poco, pero no mucho (Silvia López)

Cuando está en el campamento (Pablo Otero)

El final me parece un poco “ñoño” (Breixo Gómez) El final me parece un poco decepcionante (Sonia Calvín)

Cuando estaba en la cabaña y llega Robián o cuando se disfraza de criada y se lo vuelve a encontrar. Creo que tiene demasiada suerte (Noé)

A parte na que Viana está no castelo con Holdar finxindo que está embarazada (Carlos Toimil)

La parte menos real (J.Luis Espiña)

Nada (Laura López) Me gustó todo (Patricia Fulias)

Calificación: 8, 9, 9.8, 10, 8, 10, 9.5,10

 

 

Nombre: Las luces de septiembre

Autor: Carlos Ruiz Zafón

Lo que me gustó: Me gustó mucho. Es uno de mis autores favoritos y he leído muchos libros de él y todos me han encantado. Me gustó la historia de amor entre Irene e Ismael, el misterio de la trama y el miedo que te hace padecer la historia, tanta intriga que si no acabas de leer no eres capaz de dormir. Esta es una de las historias que no te puedes quitar de la cabeza (Lucía González Campos)

 

Nombre: Otra vida para Cristina

Autor: Marta Rivera de la Cruz

Lo que me gustó: La investigación de Cristina (Xosé Calderón)

Lo que no me gustó: Que en el libro hay muchas cosas juntas (Xosé Calderón)

Calificación: 8

 

 

Nombre: El valle de los lobos

Autor: Laura Gallego

Lo que me gustó: Me gustó sobre todo el principio, muy interesante, la vida de Dana (Iria Dorado)

Lo que no me gustó: Cuando Dana se fue de casa, no me gustónada, es todo como irreal y bastante lioso (Iria Dorado)

Calificación: 4

 

Sobre el “Teatro del oprimido” que vino al Centro. Opiniones de Patricia Fulias Guzmán e Iria Dorado.

            El viernes 1 de junio vinieron a nuestro colegio seis personas para representar una obra, el Teatro del oprimido. Esta obra de teatro, en la que sólo actuaban cinco mujeres, trata de la discriminación que hay en la actualidad y también de la sociedad machista y racista en la que estamos viviendo.

            Una muchacha brasileña llamada Ana acaba de llegar a España después de dejar en Brasil a su familia. Sola, pero con energía, intenta buscar trabajo como contable, por lo que va a una oficina de empleo. Allí se ve el primer acto de discriminación, ella por ser brasileña debe esperar dos años, pero una chica estadounidense mucho menos. Después encuentra otra discriminación, el jefe no le ofrece trabajo de contable sino de empleada del hogar, a pesar de que existía esta oferta de empleo, como indica la ayudante de Manolo. Acepta el trabajo y debe trabajar ocho horas de lunes a viernes.  La primera semana que trabaja le obligan a quedarse el fin de semana y ella acepta, pero ellos, al verlo, siguen abusando de ella. Un viernes ella desea irse con su amiga y le obligan a quedarse, por miedo a perder el trabajo. Se queja de la situación en la oficina de empleo, pero la ignoran. Una mujer le indica donde puede pedir ayuda.

            Me gustó mucho por ser un tema de actualidad, pero me gustaría que tuviese otro final.

            Me pareció una manera buena de apreciar lo que tenemos. Hay muchas personas en situaciones similares a la protagonista…y ¡es tan injusto! Deberíamos de ayudarnos más, de apoyar a estas personas para que sean más fuertes y puedan realizar su trabajo con dignidad y de acorde con sus estudios y habilidades.

 

V Jornadas de los Clubs de lectura 2012 (Iria Dorado)

            El 9 de junio de 2012 fuimos a Santiago Patricia Fulias, yo, nuestra profesora Cristina, y Eva, que nos llevó y nos trajo en su coche.

            Llegamos a Santiago a las 9:30, al Palacio de Congresos, y nos dieron un vale para un desayuno y  unas mochilas con libros y libretas para iniciar nuestro trabajo.

            A las 10:15 los alumnos tuvimos unos obradoiros. A nosotros nos tocó el número 25(Regueifas), mientras los profesores estuvieron en una conferencia. Al acabar, sobre las 12, nos dieron un café-aperitivo. A las 12:15 tuvimos una conferencia para todos, nos explicaban qué hacían en algunos clus de lectura. A las 13:15 tuvimos otra conferencia con Inés Miret, que nos enseñó blogg de lectores entre 12 y 15 años.  Al finalizar, sobre las 14:00, nos fuimos a comer a un hotel. Al acabar nos dejaron un rato para descansar y coger fuerzas para el siguiente obradoiro. A las 16:00 tuvimos el obradoiro de alumnos donde nos separaban por cursos. En este obradoiro hicimos una lista con los libros que nos gustaban y diciendo por qué. Al acabar nos dieron una pequeña merienda. A las 17:30 tuvimos otra conferencia con Víctor Freixanes que nos habló de lo extraño de los clubs de lectura en la adolescencia y nos preguntó cómo lo hacíamos y organizábamos. Para finalizar un poeta nos enseñó a cantar un poco de rap y a la salida nos dieron un diploma.

La lista de los libros es la siguiente:

A porta dos tres cerditos

Marina

Las vírgenes suicidas

Los juegos del hambre

Nómades (cómic)

La princesa de hielo

Os ollos de auga (1ªparte) e a 2ª A praia dos afogados

Unha estrela no vento

Antes de morirme

Frío

Nunca olvides que te quiero

On the road

A miña irmá esta de adorno enriza da cheminea

Desde mi cielo

El cuarto de las ratas

Par mí (Cristina GG) lo mejor de las Jornadas, además de conocer a muchos y variados compañeros que aportaban nuevas ideas y formas de hacer las cosas, de los que he aprendido mucho y de los que me llevo ideas muy aplicables y positivas, me quedo sobre todo con el entrañable Eliacer Cansino que me ha emocionado profundamente con su conferencia, en la que reído, llorado y en la que me he conmovido con sus relatos y su gran humanidad. He de reconocer que no lo conocía, pero este verano voy a leerlo, sin duda, y estoy segura de que voy a disfrutar mucho haciéndolo, ya que las muestras que nos ha leído eran bellas y profundas.

 

1/11/2012

Tertulia dialóxica con Jorge Mira

Despois de ler o libro " A ciencia no punto de Mira" teremos un xogo de cifras, conferencia e debate aberto ó público en xeral. Terá lugar o 2 de marzo a partir das 13:25 horas.